Τώρα γνωρίζουμε τι σημαίνει ανθρωπιστική κρίση

 ⇒ Δεν χρειάζεται να ξεστομίσει κανείς πολλά και περισπούδαστα για να αλυσοδέσει το μυαλό των ανθρώπων. Αρκούν μερικά ασαφή και στρογγυλεμένα συνθήματα που κατοικοεδρεύουν μεταξύ ψυχισμού και επιθυμίας, ώστε να κλειδαμπαρωθούν εκτός οι ιδιοτροπίες και οι αντιρρήσεις της Λογικής. Ποιο άραγε να είναι περισσότερο αληθινό; Το κύκλωμα των εκβιαστών δημοσιογράφων ή το άγχος του Λεονάρτο ντι Κάπριο πριν από την απονομή των Όσκαρ; Ίσως να εξαρτάται από τα δεσμά που αφήνει ο καθένας να απλωθούν επάνω του. Πού να είναι άραγε το ψέμα; Μήπως η δήθεν «ανθρωπιστική κρίση» που κατασκεύασε (για να πατήσει επάνω της στο δρόμο για την εξουσία) και περιέφερε ως Επιτάφιο Μ. Παρασκευής η αντιπολιτευτική μανία των σημερινών κυβερνώντων; Ή οι καταιγιστικοί αριθμοί των δυστυχισμένων προσφύγων και μεταναστών που δημιουργούν ένα εκρηκτικό, ζοφερό και δυσοίωνο μέλλον για την ανίσχυρη Ελλάδα; Τώρα είναι που ζούμε μια αληθινή ανθρωπιστική κρίση, σύμφωνα με τον, σε γενικές γραμμές, ορισμό του ΟΗΕ: ασυνήθιστη και γενικευμένη απειλή για την ανθρώπινη ζωή, την υγεία ή τη διαβίωση, έλλειψη προστασίας, φτώχεια, ανισότητα, έλλειψη πρόσβασης σε βασικές υπηρεσίες ως αποτέλεσμα φυσικών καταστροφών ή ένοπλων συρράξεων, ανθρώπινες απώλειες, εκτοπίσεις, επιδημίες, πείνα. Αν μάλιστα ενεργοποιηθούν και πόροι από τη δυσκίνητη Ευρωπαϊκή Ένωση (ή τα ταμεία των Ηνωμένων Εθνών) τότε θα ενταχθούμε επισήμως στις χώρες που βιώνουν μία πραγματική, εισαγόμενη (μακάρι και προσωρινή) ανθρωπιστική κρίση. Όπως είναι δηλαδή η Συρία, το Νότιο Σουδάν, η Αϊτή, η Σομαλία, το Ιράκ. Τώρα γνωρίζουμε τι σημαίνει ανθρωπιστική κρίση. Δεν φταίει βεβαίως η σημερινή κυβέρνηση για το τσουνάμι των ανθρώπων που κατακλύζουν τη χώρα μας. Έδειξε όμως εξαρχής επικίνδυνη άγνοια, ιδεοληπτικό ερασιτεχνισμό και ανικανότητα. Δυστυχώς, η «ανθρωπιστική κρίση» δεν αλλάζει ούτε αποκρύπτεται με επαρχιώτικα λογάκια. Ούτε μπορεί να γίνει πλέον εκ του ασφαλούς αντικείμενο προεκλογικού χειρισμού και υποσχέσεων.