Φρυγανιές

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα στο σουπερμάρκετ από το να αγοράζεις φρυγανιές! Τις εξετάζεις από δω, τις γυρνάς από κει, μιας και αυτές που παίρνεις από το ράφι δεν πρέπει να είναι σπασμένες. Τις τοποθετείς με περισσή ευλάβεια στο καρότσι και προσέχεις συνεχώς, μήπως τις πλακώσουν άλλα πράγματα και παραβιαστεί τελεσίδικα η φρυγανική ΑΟΖ. Έχεις ύστερα το νου σου, μήπως στο ταμείο, με τη βιασύνη, πάθουν ανεπανόρθωτη ζημιά. Είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός, σε ποια περίοπτη θέση πρέπει να μπουν στη σακούλα μεταφοράς για να μη συνθλιβούν ακαριαία. Στο αμάξι “αγχώνεσαι” ποια σακούλα έβαλες πού, και φοβάσαι μήπως μέχρι το σπίτι γίνουν σκόνη. Άσε που στην πορεία σκέφτεσαι, μήπως τελικά δεν τις έβαλες εκεί που έπρεπε. Χειρότερα και από αυγά… Φτάνεις στο σπίτι και βγάζεις τις σακούλες, πάλι μετά φόβου θεού. Έρχεται η ώρα που παίρνεις τις φρυγανιές με ανακούφιση, όπως νομίζεις, και τις διασώζεις, όπως πιστεύεις, στο ντουλάπι. Για στάκα όμως! Την άλλη μέρα πρωί, κατά την ετοιμασία του πρωινού, ακούς τη “μαχαιριά” κατάστηθα. “Κώστα, δεν υπάρχει φρυγανιά γερή, μα πού τις είχες βάλει;”. Ούτε τα Άγια των Αγίων να ήταν. Γιατί να μην υπάρχουν, βρε παιδιά, φρυγανιές τηλεκατευθυνόμενες;