Τετάρτη, o1/o7/2015
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Αἰτία ἑλομένου
→ Γι΄ αυτόν που λέει ότι φταίνε οι άλλοι για τα χάλια της μοίρας μας, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από τον Λαχέσεως Λόγον από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Σχολικό βιβλίο Φιλοσοφικός Λόγος, Γ Λυκείου, Θεωρητική κατεύθυνση (δυστυχώς μόνο). Κάποτε ήταν εντός ύλης… Αλλά είπαμε: «τίποτα δεν μαθαίνει κανείς στο σχολείο» …
“… Ψυχαὶ ἐφήμεροι, ἀρχὴ ἄλλης περιόδου θνητοῦ γένους θανατηφόρου. Οὐχ ὑμᾶς δαίμων λήξεται, ἀλλ’ ὑμεῖς δαίμονα αἱρήσεσθε. Πρῶτος δ’ ὁ λαχὼν πρῶτος αἱρείσθω βίον ᾧ συνέσται ἐξ ἀνάγκης. Ἀρετὴ δὲ ἀδέσποτον, ἣν τιμῶν καὶ ἀτιμάζων πλέον καὶ ἔλαττον αὐτῆς ἕκαστος ἕξει. Αἰτία ἑλομένου· θεὸς ἀναίτιος”
“Ψυχές εφήμερες, αρχίζει μία άλλη περίοδος για το θνητό γένος που καταλήγει στο θάνατο. Δε θα επιλέξει εσάς ο δαίμονας, αλλά εσείς θα διαλέξετε το δαίμονά σας. Όποιος κληρωθεί πρώτος, πρώτος να διαλέξει το είδος της ζωής με το οποίο αναγκαστικά θα ζήσει. Η αρετή δεν εξουσιάζεται. Ανάλογα με την εκτίμηση ή την περιφρόνηση που θα της δείξει ο καθένας θα έχει μεγαλύτερο ή μικρότερο μερίδιο απ’ αυτή. Η ευθύνη ανήκει σ’ εκείνον που κάνει την εκλογή. Ο θεός είναι έξω από την ευθύνη”
〉 ⇒ Ποιος είναι αυτός ο αναιδής που βρίζει την Ευρώπη και απλώνει τα σάλια του πάνω στη στεγνή μας τύχη Ελλάδα;
⇒ Το ξαναγράφω (28/06/2015) εάν αληθεύει ότι ο Τσίπρας αποδέχεται όλες τις προτάσεις των δανειστών. Άτιμη (ΑΤΜ) ιστορία ως φάρσα. Αλλά είπαμε: «τίποτα δεν μαθαίνει κανείς στο σχολείο» … Ο εξευτελισμός μιας πατρίδας:
Και όταν οι νικητές Σπαρτιάτες επέβαλαν του όρους τους, η προπαγάνδα (διαχείρισης της κατάστασης) έφτασε στο απόγειό της: Οι Αθηναίοι γκρέμιζαν τα τείχη με πολλή προθυμία υπό τους μουσικούς ήχους αυλητρίδων, θεωρώντας ότι εκείνη η ημέρα ήταν αρχή της ελευθερίας της Ελλάδας.
⇒ Δύο αναφορές στον Κ. Παλαμά: Προφήτης στο “δωδεκάλογο του γύφτου” στο παρακάτω απόσπασμα (από τον Προφητικό). Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄Γενικού Λυκείου, σ. 413. Αλλά είπαμε: «τίποτα δεν μαθαίνει κανείς στο σχολείο» …
Μες τις παινεμένες χώρες, Χώρα
παινεμένη, θα ‘ρθει κι η ώρα,
και θα πέσεις, κι από σέν’ απάνου η Φήμη
το στερνό το σάλπισμά της θα σαλπίσει
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση.
Πάει το ψήλος σου, το χτίσμα σου συντρίμι.
Θα ‘ρθει κι η ώρα· εσένα ήταν ο δρόμος
σε βοριά κι ανατολή, νοτιά και δύση,
σαν το δρόμο του ήλιου· γέρνεις· όμως
το πρωί για σε δε θα γυρίσει.
Και θα σβήσεις καθώς σβήνουνε λιβάδια
από μάισσες φυτρωμένα με γητειές·
πιο αλαφρά του περασμού σου τα σημάδια
κι από τις δροσοσταλαματιές·
θα σε κλαιν’ τα κλαψοπούλια στ’ αχνά βράδια
και στα μνήματα οι κλωνόγυρτες ιτιές.
……………………………………………
Και θα φύγεις κι απ’ το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά’ βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
⇒ Κωστής Παλαμάς, απόσπασμα από την ποιητική συλλογή “Η πολιτεία και η μοναξιά”:
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!
