Αναγνωστικόν Εκθέσεως

«Αν πρόκειται να γίνουν νέες συνομιλίες για την Κύπρο, αυτές δεν θα πρέπει πλέον να γίνονται μεταξύ των δύο κοινοτήτων, αλλά μεταξύ των δύο κρατών» δήλωσε ο Ερντογάν. Συμφωνώ μαζί του – άφεριμ! Πόσο πιο ειλικρινής πρέπει να είναι, για να διαλύσει μια και καλή την παχιά σκόνη των ψευδαισθήσεων; Ο Ανατολίτης «ξεχνά» βεβαίως, ποια είναι τα δύο κράτη. Τώρα δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Συμφωνώ μαζί του, όχι βεβαίως με το προαπαιτούμενο που θέτει περί αναγνώρισης «ισότιμου καθεστώτος» και «κυριαρχικής ισότητας» στους Τουρκοκυπρίους – δεν τους νοιάζεται καθόλου. Οι Τουρκοκύπριοι δεν αποφασίζουν, τους εκμεταλλεύεται για την Τουρκιά.  Άλλωστε, οι συμπολίτες μας μουσουλμάνοι Τουρκοκύπριοι έχουν τόση σχέση με τον Τούρκο, όσο οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης με τους Σαουδάραβες. Τοιουτοτρόπως, ο ισλαμοφασίστας μαίνεται κυριολεκτικά να βάλει χέρι σε όλη την Κύπρο. Πρώτα θα έχει πνιγεί οικτρά στα γεωπολιτικά απόνερα το μπραντ νέιμ που λέγεται Κυπριακή Δημοκρατία…

Συμφωνώ με τον Τούρκο Πρόεδρο, να συνομιλήσουν δύο κράτη! Να η ευκαιρία. Να τολμήσουν επιτέλους οι Κύπριοι και οι Ελλαδίτες πολιτικοί, ώστε να ζητήσουν (με μεθοδικότητα και υπομονή) συνομιλίες δύο κρατών: της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη μια και της Τουρκίας από την άλλη. Ευρώπη και Αμερική δεν θα αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος, πολύ περισσότερο τώρα που η Τουρκία μπαίνει σε περιδίνηση. Κουράστηκα να λέω, ξανά και ξανά, ότι δεν εισέβαλαν οι Τουρκοκύπριοι στον τόπο τους και ότι ήταν λάθος οι διακοινοτικές συνομιλίες. Άλλο κράτος εισέβαλε στην πατρίδα μας.  Διαφορετικά, στα επόμενα χρόνια θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα κατάντησε να μην είναι, το πώς  θα φύγουν οι εισβολείς, αλλά το πώς δεν θα εξαφανιστούν οι Ελληνοκύπριοι από την Κύπρο. Επανατοποθέτηση τώρα. Ζητώ από τους συμπατριώτες μου να το απαιτήσουν, σε ένα μέτωπο μιας νέας συναίνεσης. Ναι, συνομιλίες μεταξύ δύο κρατών, της Κυπριακής Δημοκρατίας δηλαδή και της Τουρκίας!

Δεν είναι στις προθέσεις μου να δικαιολογήσω καμία πλευρά στη νέα αιματοχυσία μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων. Πολύ περισσότερο δε το Ισραήλ. Η διαφορά στρατιωτικής ισχύος μεταξύ των δύο είναι γνωστή και τεράστια. Εστιάζω όμως στην παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς, η  οποία υποστηρίζει άλλωστε ότι έχει στη φαρέτρα της ένα νέο πύραυλο που μπορεί να πλήξει οπουδήποτε το Ισραήλ. Τη δουλειά της κάνει.

Το σχολιάζω, γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι παρανόησε τόσο πολύ τα πράγματα από αγαθή προαίρεση γνωστή συνδικαλιστική οργάνωση εκπαιδευτικών Ν. Ηρακλείου, που καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης «στον Παλαιστινιακό λαό», τονίζοντας ότι οι Ισραηλινοί «αξιοποιούν προπαγανδιστικά και χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την αντίσταση της Γάζας με εκτόξευση αυτοσχέδιων ρουκετών». Εδώ, δεν εννοείται προφανώς ότι τις ρουκέτες τις εκτοξεύουν οι Ισραηλινοί… Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τη σύνταξη στην άκρια. Η ρουκέτα είναι αλλού.  

Οι «αυτοσχέδιες» ρουκέτες της Χαμάς, που έχουν εμβέλεια πάνω από 120 χιλιόμετρα και όποιον πάρει ο χάρος, δεν είναι καθόλου “αθώες”!  Η Χαμάς δεν διεξάγει έναν ρουκετοπόλεμο, όπως γίνεται στο έθιμο που τηρείται κάθε Πάσχα στο Βροντάδο της Χίου, με τη ρίψη χιλιάδων αυτοσχέδιων ρουκετών με στόχο το καμπαναριό της αντίπαλης εκκλησίας. Η ρουκέτες της Χαμάς σκοτώνουν κόσμο, όπως και η στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ. Δεν είναι αυτοσχέδια παιχνίδια, αγαπητοί συνάδελφοι, αλλά ένα φονικό όπλο πίσω από το οποίο κρύβονται σκοτεινοί προμηθευτές. Μην κρύβετε την αλήθεια πίσω από τις λέξεις  – για να μην κάνουμε μαύρες σκέψεις.

 

Εφημερίδα Πατρίς

Δολοφονήθηκε και η ατομική ευθύνη, αγκαλιά με την αριστεία. Δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τους εμμονικούς κυνηγούς (ακόμα) της χούντας και της αστυνομοκρατίας.

Ο ανεύθυνος άνθρωπος βρίσκει πλείστες ευκαιρίες να δικαιολογηθεί. Ζητά άλλοθι στις ακατάλληλες μάσκες, στα φαγοπότια των κυβερνητικών, στην ασυνεννοησία των αρμοδίων, στα «τσιμεντώματα» της Ακρόπολης, στα τμήματα δεκαπέντε μαθητών, στις συσκευασίες των σελφ τεστ, στη δυσκολία τους. Δεν έχει όμως θέμα με τη διαδικασία μετρήματος του ζαχάρου στο σπίτι. Εξεγείρεται για τα απολυμαντικά στα σχολεία, τις καθαρίστριες, τις αποστάσεις, το άνοιξε-κλείσε, τα πρωτόκολλα, τους μαζικούς διορισμούς. Τον ανεβάζουν τα κουφοντίνικα χάπενιγκς – από δώ οι αμόλυντοι, από εκεί οι μολυσμένοι συνωστισμοί. Θέλει να ξεσκάσει, οι υπόλοιποι ας σκάσουν. Ο ανεύθυνος έχει δει την κατάρρευση του ΕΣΥ σε απρογραμμάτιστο κράτος, βλέπει τα δάκρυα να κυλούν ποτάμι από τα μάτια τού κουρασμένου κόσμου. Αυτοδικαιώνεται.

Είναι και τα φαινόμενα βίας και παιδεραστίας στον καλλιτεχνικοαθλητικό χώρο (κάτω από τη μύτη της πολιτείας) που προσφέρουν ευκαιρίες ατομικού καθαρμού – όλα δουλεύουν για τον ανεύθυνο. Οι ανεύθυνοι έχουν το θράσος να απαιτούν πολυτελώς συσκευασμένα δικαιώματα, παρόλο που αμολούν παντού τα σκουπίδια των υποχρεώσεών τους. Διακρίνονται σε πολλά είδη, κινούμενοι μεταξύ χαβαλέ και συνειδητής πολεμικής εναντίον του ένοχου συστήματος. Εάν την γλυτώνουν, και μαζί μ’ αυτούς όλοι οι υπόλοιποι, δεν είναι από ανέγγιχτη λογική αλλά από σκανδαλώδη τύχη.

Όσο παράλογο φαίνεται το κράτος να φορτώνει αποκλειστικά στις πλάτες των πολιτών την ευθύνη για την εξέλιξη της μάχης εναντίον της πανδημίας, άλλο τόσο δειλό είναι να αποποιείται ο πολίτης την δική του ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Το πρόβλημα εδώ το έχει το κράτος. Κατά τον Αμερικανό επιχειρηματία, διπλωμάτη και πολιτικό Dwight Whitney Morrow (1873 -1931) «όποιο κόμμα ισχυρίζεται ότι έβρεξε κατόπιν ενεργειών του, δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται, όταν οι αντίπαλοί του το κατηγορούν για την ξηρασία». Έτσι, και η κρατική ευθύνη είναι συγκεκριμένη, εντοπίζεται και αποδίδεται. Αντίθετα η ατομική είναι ψύλλοι στ’ άχυρα, χωρίς ονοματεπώνυμο, χωρίς άμεσα ορατά, μετρήσιμα αποτελέσματα. Τόσο όμως η κρατική μέριμνα, όσο και η ατομική ευθύνη είναι προϋποθέσεις αναγκαίες, αλλά καθόλου επαρκείς από μόνες τους. Αλληλοσυμπληρώνονται.

Τουλάχιστον το κράτος ισχυρίζεται ότι κάνει κάτι. Οι αρνητές της ατομικής ευθύνης δεν μας λένε αν αποδέχονται κάποια ευθύνη ή τι είδους ευθύνη αποδέχονται. Σε ποιους τομείς της ανθρώπινης ζωής, της δικής τους αλλά και των άλλων, θεωρούν ότι έχουν μερίδιο σε κάτι, το οποίο αν πράξουν θα βελτιωθεί ο κόσμος και θα πάμε καλύτερα. Και από την άλλη, σε ποια πράγματα νομίζουν ότι πρέπει να υπάρχει μία αρχή η οποία θα δίνει οδηγίες συνέχεια (άπαγε η καθοδήγηση) ώστε από τη μια και ίδιοι να αισθάνονται ότι παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, αλλά και από την άλλη να νιώθουν ανεύθυνοι, υπό την έννοια ότι δεν ευθύνονται. Τέτοιου είδους άνθρωποι δεν κατανοούν ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να πάει μπροστά (να υπάρχει δηλαδή περισσότερη ασφάλεια, υγεία, ελευθερία, αλληλοϋποστήριξη) αν ο άνθρωπος δεν σκεφτεί τον συνάνθρωπό του. Κατά τον Κομφούκιο «ο ανώτερος άνθρωπος έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κατώτερος από τους άλλους».

Σε δημοκρατία ζούμε. Άρνηση της ατομικής ευθύνης σημαίνει ότι ο πολίτης πιστεύει σε ζωή εκμηχάνισης, ότι οι αποφάσεις παίρνονται μακριά του, ότι η συμβολή του δεν επηρεάζει σε τίποτα τα πράγματα. Επομένως, το να αρνείται κανείς την ατομική ευθύνη, επί της ουσίας υποκύπτει σε αυτοματοποιημένο τρόπο αντανακλαστικής λειτουργίας του κόσμου. Η φυσική αιτιοκρατία όμως δεν είναι καθόλου ασφαλές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Σε αντίθεση με τη φύση, άτομα και ανθρώπινες κοινωνίες είναι «δέσμιες» πιθανοτήτων δράσης και συνεπειών. Ιδίως όταν μας επιτίθεται η φύση. Εδώ έγκειται η διαφορά της ελευθερίας από το ένστικτο. Είναι η ελευθερία της επιλογής. Και η επιλογή αυτή εξαρτάται από το ύψος που έχει εκτοξεύσει κανείς την αγωνία του για τους άλλους – για την κοινωνία, τις εντατικές, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές- ή σε ποια τάρταρα έχει εξοβελίσει τους εξορκισμούς του, τα «εξαποδώ», τα «μακριά από μας». Η ατομική ευθύνη θέλει προσωπικές θυσίες. Δεν ευδοκιμεί μέσα στη θάλασσα της μαζικής ανευθυνότητας. Καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Ήρθε και εμένα η σειρά μου να με παραλάβει το facebook. Ειδοποιήθηκα ότι η δημοσίευσή μου της 27/03/2021 με τίτλο «Γίνεσαι Οθωμανός Διάκο μου» θα είναι, λέει, ορατή μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο, επειδή «παραβιάζει του Όρους της κοινότητας σε ό,τι αφορά τις εκφράσεις μίσους και γι’ αυτό δεν μπορεί να τη δει κανένας άλλος». Γνωρίζω βέβαια ότι όλα αυτά γίνονται μηχανικά, με αλγόριθμους. Έκανα ένσταση, σε μία σχετικά μακρόσυρτη και ψυχρή διαδικασία. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, μπορείτε να διαβάσετε την αποκλεισμένη από το fb δημοσίευσή μου της 27/03/2021 αναρτημένη εδώ, στο ιστολόγιό μου. Θα δείτε ότι αναφέρομαι στους όρους «Οθωμανοί» και «Τούρκοι» ως προς την Ελληνική Επανάσταση, υποστηρίζοντας με παραθέματα (εντός εισαγωγικών) από το δημοτικό μας τραγούδι ότι, σε αντίθεση με την, όντως επιστημονική, τάση των τελευταίων ετών που μιλά για επανάσταση  εναντίον των Οθωμανών, στη συνείδηση των Ελλήνων η Επανάσταση ήταν εναντίον των Τούρκων. Και επειδή στο κείμενό μου όχι μόνον δεν υπάρχουν δικές μου εκφράσεις μίσους και ρατσισμού απέναντι σε οποιονδήποτε, αλλά αντίθετα τέτοιες εκφράσεις μού είναι ξένες και απεχθείς, ζητώ να μάθω το συγκεκριμένο λόγο. Υποψιάζομαι ότι έχει να κάνει με ένα ή δύο εκφράσεις του δημοτικού μας τραγουδιού. Εάν όμως είναι έτσι, τίθεται το μείζον για μένα ζήτημα κατά πόσον έχουμε το δικαίωμα να λογοκρίνουμε ιστορικές πηγές ή έργα του παρελθόντος με ερμηνείες και συμπεράσματα σύγχρονων τάσεων ή απόψεων, χωρίς να τις εντάσσουμε στον ιστορικό και κοινωνικό περίγυρο της τότε εποχής τους – για τη σφαιρικότερη τους διάσταση και ερμηνεία. Χειραγωγούμε το παρελθόν. Νομίζω ότι είναι πολύ επικίνδυνο για τη μνήμη των ανθρώπων.