Για την επίδειξη μόδας της Gucci

Αποτέλεσμα εικόνας για αλεπού κοτέτσι ⇒ Τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) απέρριψαν ομόφωνα το αίτημα της εταιρείας Gucci για επίδειξη μόδας υψηλής ραπτικής εντός του αρχαιολογικού χώρου του Ιερού Βράχου με την εξής αιτιολόγηση: «Ο ιδιαίτερος πολιτιστικός χαρακτήρας των μνημείων της Ακρόπολης δεν συνάδει με τη συγκεκριμένη εκδήλωση, καθώς πρόκειται για μοναδικά μνημεία και σύμβολα παγκόσμιας κληρονομιάς, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco».

→ Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τη χαρά μου για αυτή την απόφαση. Ελπίζω η αρμόδια υπουργός να μη διαφωνήσει. Ακούγοντας όμως σήμερα το μεσημέρι στην εκπομπή του Κ. Μπογδάνου (και πριν την απόρριψη από το ΚΑΣ) τον καλό πράγματι συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη («εάν μου φτιάξει δέκα νοσοκομεία») να συμφωνεί με το αίτημα της πολυεθνικής, διερωτήθηκα πολλές φορές μέχρι πού φτάνει η εισβολή του χρήματος και μέχρι πού η ανάγκη πολιορκεί συνειδήσεις. Πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια (1998)το ΚΑΣ είχε απορρίψει, κατά πλειοψηφία, ανάλογο αίτημα του οίκου Calvin Clein για το Ηρώδειο. Δυστυχώς, όμως, ο τότε υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος, με μία αμφιλεγόμενη επιχειρηματολογία, διαφώνησε και το μνημείο τελικά παραχωρήθηκε. Το θέμα μάλιστα (η στάση μας απέναντι στα μνημεία) απασχολεί και το βιβλίο της Έκθεσης της Γ’ Λυκείου με το εύγλωττο κείμενο του Κ. Μουζέλη «Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι». Πιο πρόσφατα πάντως, το ίδιο το ΚΑΣ επέτρεψε η Στοά του Αττάλου και το Παναθηναϊκό Στάδιο να δίδονται προς εκμίσθωση σε επιχειρήσεις για ιδιωτικές εκδηλώσεις.

→ Η Ακρόπολη, θα μου πείτε, δεν είναι το ίδιο. Σύμφωνοι. Εάν όμως αρχίσουμε να χωρίζουμε τα μνημεία μας σε ανώτερα και μπας κλας (basse classe) τότε με μαθηματική ακρίβεια θα βρίσκουμε τον τρόπο, υπό την πίεση πάντα της οικονομικής ανάγκης, να την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια προς το επικερδέστερον. Διότι εδώ το κέρδος είναι το κριτήριο. Ποιο και ποιου άραγε; Η απάντηση νομίζω είναι εύκολη. Δεν είναι θέμα αισθητικής. Είναι θέμα ιστορικής μνήμης και ηθικής. Για να μην πάει η αξιοπρέπεια ενός λαού περίπατο.

Υ.Γ.: Φαίνεται ότι τα θέλουμε και τα παθαίνουμε. Το 1951 ο οίκος Dior έκανε στην Ακρόπολη επίδειξη των ενδυμάτων του. Η Jennifer Lopez το 2008, για μια παγκόσμια περιοδεία, φωτογραφήθηκε στην Ακρόπολη, χωρίς όμως την άδεια του ΚΑΣ. Ήταν και η φωτογράφoς Nelly’s  το 1928 και 1929 με τις γυμνές φωτογραφίσεις της χορεύτριας Μόνα Πάιβα (που έδινε παραστάσεις στην Αθήνα) κατόπιν άδειας του τότε διευθυντή της Ακρόπολης. Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Δημοσιεύθηκε στην Uncategorized και χαρακτηρίσθηκε , . Αποθηκεύστε τον μόνιμο σύνδεσμο.

Απάντηση