⇒ Περιμένοντας το αποτέλεσμα της μακρόσυρτης διαδικασίας δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών θέτω, ως πολίτης, έναν δεκάλογο με ερωτήσεις και απορίες της κοινής λογικής:
- Χτυπάμε τη λεγόμενη διαπλοκή με πλειοδοτικούς διαγωνισμούς;
- Οι «αριστεροί» με τις «δεξιές τσέπες» δεν υποκλίνονται έτσι στον καταραμένο καπιταλισμό και το νεοφιλελευθερισμό που εξορκίζουν;
- Εάν σε μία δημοκρατία οι περισσότερες από μία άδειες σημαίνουν πολυφωνία, τότε οι ακόμα περισσότερες δεν σημαίνουν περισσότερη δημοκρατία;
- Υπάρχει ή δεν υπάρχει όριο από τεχνικής πλευράς στο αριθμό των αδειών;
- Γιατί δεν ισχύει και εδώ η απελευθέρωση του επαγγέλματος;
- Γιατί το θέμα τίθεται ως προς τις πανελλαδικής εμβέλειας άδειες, και όχι και ως προς τις, ων ουκ έστιν αριθμός, τοπικές που θα ακολουθήσουν;
- Μήπως το κράτος θα έπρεπε να ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των φόρων, τηρουμένης βεβαίως της νομιμότητας, και να μην αρνείται εν δυνάμει έσοδα;
- Είναι το κράτος σε θέση να κρίνει, όπως διατείνεται, πόση «διαφημιστική πίτα» σηκώνει η αγορά;
- Πόσα κρατικά κανάλια σηκώνει η κοινωνία;
- Το μαύρο έπεσε μόνο στην ΕΡΤ ή θα μας πλακώσει ξανά για να ψάχνουμε, όπως στην κατοχή, το «εδώ Λονδίνον»;
→ Υπερβολές ίσως, θα μου πείτε. Η ανησυχία όμως δεν γνωρίζει διαβαθμίσεις. Προτιμώ πάντως τις υπερβολές από τις εξυπνακίστικες κουτοπονηριές των κατηχητών του μυαλού.
