Πεισματικά ατελείωτοι

Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά μου σήμερα -και το έδειξα πιστεύω δεόντως- που επέστρεψαν ξανά τα παιδιά μας στο σχολείο μετά από απουσία μηνών και έτσι συναντήθηκα και πάλι εν χορώ με όλους τους αγαπητούς μου συναδέλφους. Αισιοδοξώ, όπως πάντα, ότι όλα θα πάνε καλά. Αρέσκομαι συχνά να λέω ότι είμαι ο ανίατος ασθενής της αισιοδοξίας. Αρχίσαμε λοιπόν και πάλι σήμερα τις ευχές για καλή νέα αρχή και καλό μήνα. Έχουμε ευχηθεί κατά τη φετινή σχολική χρονιά κυριολεκτικά αφειδώς και κατά κόρον. Ευχηθήκαμε την πρώτη Σεπτεμβρίου, ύστερα στις έντεκα του ίδιου μήνα που ήρθαν οι μαθητές μας, μετά ξανά στις εννέα Νοεμβρίου καλή αρχή για την τηλεκπαίδευση – όταν η πολιτεία σταμάτησε τη διά ζώσης διδασκαλία λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Στη συνέχεια, στις οκτώ Ιανουαρίου με κλειστά ακόμα τα σχολεία, και πάλι δώστου καλή χρονιά και καλή δύναμη για το που ξαναπήρε μπρος η τηλεκπαίδευση. Σήμερα, όπως είπαμε ήδη, καινούργιες ευχές και χαιρετισμοί (και για το νέον έτος) αφού επανήλθαμε όλοι στο σχολείο. Ιδού λοιπόν. Ευχές ατέλειωτες και διαρκείς, με αρχή αλλά χωρίς τέλος. Καταλαβαίνετε επομένως αγαπητοί φίλοι, γιατί εμείς οι δάσκαλοι, όσο και εάν κάποιοι αδαείς μάς θεωρούν τελειωμένους, εμείς εν τούτοις είμαστε πεισματικά ατελείωτοι;