Πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι

Κατανοώ το ειρηνικό νόημα του πολιτισμού μας, καταλαβαίνω και την ανάγκη των δημοσίων προσώπων για πολιτική ορθότητα, ως προς τις διεθνείς σχέσεις. Μας έτυχε ένας επιθετικός και άπληστος γείτονας που μας δόθηκε από τη γεωπολιτική μοίρα ως προίκα εσαεί και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι. Το θέμα είναι ότι η διαφύλαξη της ακεραιότητας της χώρας πάει καιρός που δεν διασφαλίζεται με την αγιαστούρα του διεθνούς δικαίου, αλλά ούτε και με καλοφτιαγμένες εκθέσεις ιδεών. Όταν ο άλλος σε απειλεί καθημερινά, δεν το θεωρώ και πολύ σοφό να καλύπτεσαι πάντα πίσω από την πλήρη απάθεια του «εμείς δεν παρασυρόμαστε». Μα βεβαίως και δεν πρέπει να «παρασυρθούμε». Δουλειά στο παρασκήνιο χρειαζόμαστε και ετοιμότητα. Υπάρχει όμως και ένα μήνυμα, που κάπου κάπου ας απευθύνεται προς κάθε κατεύθυνση. Μη φοβάστε, δεν χάνουμε έτσι και τόσο εύκολα τον πολιτισμό μας, τώρα που οι γείτονες έχουν ξεπεράσει τα όρια. Με ξενίζει λοιπόν δυσάρεστα το ότι τα προ ημερών αντρίκια λόγια του αρχηγού των ενόπλων Δυνάμεων στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου -ελπίζω να κυριολεκτεί, στρατιώτης είναι ο άνθρωπος και σε στρατιώτες μιλούσε, δεν μοίραζε βίους αγίων- ότι «όποιος πατήσει τα πόδια του στο έδαφός μας, πρώτα θα τον κάψουμε και μετά θα ρωτήσουμε ποιος είναι» ενόχλησαν ανθρώπους (καλοπροαίρετα, δεν αντιλέγω) και εις την ημεδαπήν. Εμένα ένα με ενοχλεί, όταν ακούω τα αεροπλάνα τους να βομβαρδίζουν και να βλέπω τον Τούρκο να σφάζει ανενόχλητος την Κύπρο το 1974. Με ενοχλεί η ευκαιρία που θα έχει να απαντήσει, αν το ξανατολμήσει. Αμάν πια με τους καθωσπρεπισμούς μας και τα γαβγίσματα του Ανατολίτη!