Τα μαρτύρια ενός εκλογικού κέντρου

Το 2^ο Γενικό Λύκειο Ηρακλείου, όπως και πολλά άλλα σχολικά συγκροτήματα, λειτούργησε την Κυριακή που μας πέρασε ως εκλογικό κέντρο. Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η μέρα, η και γιορτή της δημοκρατίας επονομαζόμενη, θα λειτουργούσε ως τέτοια: με σεβασμό στους χώρους των δημόσιων εκπαιδευτηρίων, με έκφραση ευγένειας, με συμπεριφορά διάκρισης, με απόδειξη υπευθυνότητας. Εν ολίγοις:

Είπαμε να παραδώσουμε το σχολείο και να το παραλάβουν οι υπηρεσίες του δήμου. Ναίσκες. Έστω και αν ο υπεύθυνος παραλαβής, αγενής αρχικά και επιθετικός, δεν καταλάβαινε ότι θα έπρεπε, με το πέρας της ψηφοφορίας, θρανία και καρεκλάκια, ανά αίθουσα, να επανέλθουν στην πρώτη τους θέση, αφού έχουμε εξετάσεις. Πλήρης ασυνεννοησία και ανυπακοή προς τους ανωτέρους του. Συνεννόηση μπουζούκι. Στο τέλος, και παρά τις επίμονες κατ’ επανάληψιν διά τηλεφώνου επισημάνσεις μου προς την υπεύθυνη και τις διαβεβαιώσεις που πήρα,  οι εργάτες της δημοτικής αρχής αυτό που έκαναν ήταν να απλώσουν σάτρα πάτρα μόνο τα θρανία στις αίθουσες, αφήνοντάς μας σύξυλους για τα υπόλοιπα. Τις πταίει;

Και ερχόμαστε σήμερα Τρίτη το πρωί, για να αντιμετωπίσουμε όλο το εκλογικό σκουπιδαριό σε σακούλες, στην είσοδο του σχολείου. Εξαίσιο πράγματι το θέαμα!  Μπορεί να ήρθε αργότερα το απορριμματοφόρο να τα μαζέψει, πλην όμως με τέτοια βιασύνη ώστε ψηφοδέλτια και χαρτιά να γίνουν φτερό στα κέφια το ανέμου, που έπνεε με περισσή ικανοποίηση, ανεβάζοντας ονόματα υποψηφίων κυριολεκτικά στα ύψη.

Τα μεγάλα μαρτύρια όμως έγιναν εντός του κτιρίου. Οι καθαρίστριες, τις οποίες ευχαριστώ για τον ηρωισμό τους, βρέθηκαν ενώπιον σκηνικού «πολέμου». Καφέδες στους τοίχους, καφέδες χυμένοι χάμω, χαρτούρα. Οι τουαλέτες σε μαύρο χάλι. Ακόμα και τα καλαθάκια δέχτηκαν απλόχερα τα δαψιλή «δώρα» των επισκεπτών. Ποιων επισκεπτών, δεν γνωρίζω. Κανένας σεβασμός στην απαγόρευση του καπνίσματος,  με αποτσίγαρα πεταμένα στο πάτωμα ως σε αποτυχημένη διαδήλωση. Παντού ήταν διασκορπισμένα τα διαπιστευτήρια μίας ατομικής συμπεριφοράς ανθρώπων που ίσως να βαυκαλίζονται ενθουσιαζόμενοι συλλογικά δήθεν με προγράμματα πολιτισμού φορέων και κομμάτων, αλλά όμως δεν βλέπουν τα σύγχρονα κουρέλια του δικού τους προσωπικού πολιτισμού. Τι κόσμος είμαστε θεούλη μου;

Φαντάζομαι ότι περίπου τα ίδια μαρτύρια θα υπέστησαν και άλλα σχολεία. Ζηλεύω τους χώρους που δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Θα μου πείτε ότι μιλώ γενικευτικά και υπερβάλλω. Δεν νομίζω. Ούτε δέχομαι το «αυτά συμβαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις» γιατί οι εκπτώσεις είναι η αρχή του λαϊκισμού. Κάτσε μετά να μιλάς στους μαθητές σου για αισθητική και να επιμένεις ότι πολιτισμός συγκροτείται από αυτά που σε ενοχλούν και όχι από όσα σε αφήνουν αδιάφορο. Ελπίζω -και απαιτώ- την επόμενη Κυριακή, στο δεύτερο γύρο, να μην έχουμε τα ίδια. Συγχωρέστε με.