⇒ Διανύουμε στα Λύκεια όλης της χώρας, όπως κάθε χρόνο, τη μακρόσυρτη περίοδο των γραπτών εξετάσεων. Ως γνωστόν, φέτος η πολιτεία αποφάσισε για την Τρίτη Λυκείου να προηγηθούν οι ενδοσχολικές εξετάσεις. Οι Πανελλαδικές για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση θα ακολουθήσουν. Γενικά, οι εξετάσεις είναι μία διαδικασία μακρόσυρτη και με ψυχικές εντάσεις για τους εφήβους. Οι γονείς, από κοντά, περνούν και εκείνοι τη δικιά τους εξέταση. Δεν υπάρχουν όμως σοβαρά εκπαιδευτικά συστήματα χωρίς κάποιας μορφής αξιολόγηση. Εκ των πραγμάτων, εδώ και δεκαετίες έχουν δημιουργηθεί για τους τελειόφοιτους του Λυκείου «εξετάσεις δύο ταχυτήτων». Από τη μια, οι θεωρούμενες ως πιο εύκολες και εντός του σχολείου (ενδοσχολικές) με θέματα από τους καθηγητές των παιδιών. Με λιγότερο άγχος και πιο «χαλαρές» αφού η ολόχρονη επαφή δασκάλου και μαθητή περιβάλλει, όπως είναι φυσικό, με ανθρωπινότερο τρόπο την εξεταστική διαδικασία. Από την άλλη, οι απρόσωπες και «σκληρές» Πανελλαδικές. Το «σφαγείο» όπως το λένε. Οι λόγοι είναι προφανείς και δεν είναι ανάγκη να επιχειρηματολογήσει κανείς για την πίεση που νιώθει ο υποψήφιος. Αν προσέξει όμως κανείς τα διακινούμενα κάθε χρόνο τέτοια εποχή για το θέμα, θα βρεθεί ενώπιον μίας ορολογίας πολέμου. Ο μαθητής νιώθει να συνθλίβεται απειλούμενος. Οι πανελλαδικές εξετάσεις αντιμετωπίζονται από την κοινωνία ως ασθένεια που πρέπει να περάσει κανείς, ως φυλακή που πρέπει να αντέξει, ως ψυχολογική επίθεση που θέλει τον ειδικό της.
→ Ε λοιπόν, αυτό το τελευταίο είναι που με έκανε να γράψω το σημερινό σημείωμα. Σε όλη την Ελλάδα, όπως και στην πόλη μας, θα ακούσει κανείς για τη «λειτουργία ανοιχτής τηλεφωνικής γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης» όπου «ειδικοί Ψυχικής Υγείας θα βοηθούν τους μαθητές στη διαχείριση του άγχους που βιώνουν κατά την ιδιαίτερη αυτή ψυχοπιεστική περίοδο των Πανελληνίων Εξετάσεων». Αξιέπαινες αυτές οι προσπάθειες αλλά μου θυμίζουν τις λειτουργίες που γίνονται «για να βοηθήσει ο Θεός τα παιδιά να γράψουν». Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε μία μεσσιανική αντίληψη περί επιτυχίας. Στην πρώτη, το θέμα της μελέτης, της μεθοδικότητας και του αγώνα που πρέπει να δώσει ο μαθητής – φοβάμαι ότι θα είναι ο ευκολότερος της ζωής του – γίνεται δουλειά των άλλων. Το διάβασμα βρε αδελφέ! Δίνεται έτσι η εντύπωση ότι οι τοπικές κοινωνίες κάνουν το καλύτερο δυνατό για την «αρρώστια» αυτών των εξετάσεων. Οι ψυχολογικές υποστηρίξεις με το να γίνονται καθολική ανάγκη, με ανοικτή πρόσκληση ψυχολογικής βοήθειας προς όλο τον μαθητόκοσμο, καταντούν καθεστώς προκαλώντας έτσι περισσότερο άγχος.
→ Μπορεί να κάνω λάθος. Κάτι όμως δεν μου πάει καλά σε αυτή την υπόθεση. Μα θα πείτε, δεν χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη τα παιδιά; Σίγουρα ναι – και κατά περίπτωσιν. Εδώ είναι που καθίσταται ο ρόλος των κοινωνικών λειτουργών κάτι παραπάνω από αναγκαίος. Όχι όμως με το να μετατρέπεται η «ψυχολογική υποστήριξη» σε πρέπει (μαστ) για όλους, όπως το φροντιστήριο, ο καφές στο χέρι και το κινητό. Τα παιδιά αυτή την περίοδο χρειάζονται ήρεμο κοινωνικό κλίμα, ενθάρρυνση από την οικογένεια, χωρίς πίεση και προτροπή για καταφυγή σε μαγικές λύσεις. Αξιέπαινη και συγκινητική η προσπάθεια των ανθρώπων να βοηθήσουν τα παιδιά. Το ξαναλέω, μπορεί να κάνω λάθος αλλά ας δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Στο κάτω κάτω μακάρι να υπήρχε και ψυχολογική υποστήριξη προς τον πολίτη για τα μνημόνια, τη φτώχεια και κυρίως για τα ψέματα των πολιτικών.