Δεν είναι πρόσφυγες, ούτε μετανάστες

Λυπάμαι. Μπορεί να λυγίζει η ανθρωπιστική μου συνείδηση αλλά όμως επαναστατεί και η λογική μου. Λυπάμαι – αυτή τη φουρνιά δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω ούτε ως πρόσφυγες αλλά ούτε και ως μετανάστες. Είναι εκόντες άκοντες, εκβιαζόμενοι μετακινούμενοι από εκβιαστές διακινητές, όργανα μιας εκβιαστικής διεθνούς πολιτικής για την οποία έχουμε και εμείς ως χώρα τεράστια ευθύνη με τις ιδεοληψίες μας. Δεν είναι ούτε πρόσφυγες ούτε μετανάστες, όσο κι αν αποστρέφομαι τις γενικευτικές απλουστεύσεις και κατανοώ τον πόνο που μεταφέρουν μερικοί. Μιλάμε καλά Ελληνικά, γνωρίζουμε το περιεχόμενο των λέξεων, ξέρουμε το τι σημαίνει πολιτικά ορθή έκφραση. Θα στεναχωρήσω ίσως μερικούς. Ναι. Το ευαγγελικό «επείνασα γαρ και εδώκατε μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με » με συγκινεί αφάνταστα ως αρχή διακονικής συναλληλίας προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός. Δεν το συγχέω όμως ποτέ με την ετσιθελική παραβίαση των συνόρων της χώρας μου. Δεν ανακατεύω την παρηγορητική ανθρωπιά με την ασυγχώρητη βλακεία. Το πρώτο είναι πολιτισμός συγκίνησης, το άλλο  ένα εγκληματική αφέλεια. Λυπάμαι, έτσι μεγάλωσα, παραβιάζομαι και δεν μπορώ.