⇒ Και ξαφνικά προέκυψε θέμα με τη γενοκτονία των Ποντίων. Ευτυχώς δεν ζούμε σε καμία οργουελική κοινωνία για να επέμβει η αστυνομία της σκέψης. Το ζήτημα, όπως πολλοί το έχουν επισημάνει ήδη, δεν είναι οι προσωπικές επιστημονικές απόψεις, οι οποίες εύκολα ελέγχονται δια της βασάνου – παγκόσμιων μάλιστα – τεκμηρίων αλλά το ποιος και πότε και πού τις λέει. Πώς να το κάνουμε, ένας υπουργός Παιδείας δεν έχει το αξίωμα μόνο για τον εαυτό του. Στο κάτω κάτω ας κρατήσει το «υπουργός» ως τίτλο όσο θέλει αλλά το βάρος του «Παιδείας» ως αναγνωρισμένη κοινωνική παράμετρος δεν έχει άλλη επιλογή από το να το σεβαστεί. Φαίνεται ότι οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας το έχουν στο χαρακτήρα τους να κάνουν ο καθένας και τη δική του «πατάτα». Σε έναν κοινωνικό χωροχρόνο, όπου οι μνήμες είναι ζωντανές όσο και το κόκκινο αίμα των Ποντίων στο καλοακονισμένο μαχαίρι του Νεότουρκου, δείχνει κανείς τουλάχιστον σεβασμό, πολύ περισσότερο ως υπουργός της Παιδείας. Γιατί η γλώσσα και οι χαρακτηρισμοί γίνονται τότε μερικές φορές ακόμα πιο κοφτερό μαχαίρι. Άντε τώρα να με πείσεις ότι δεν θα ονομάσει ο κ. Φίλης σε κάποια στιγμή και την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 (εκφράζοντας την προσωπική επιστημονική του άποψη) ως ειρηνευτική επιχείρηση. Ή να μην κάνω τον συνήγορο του διαβόλου και να μην θεωρήσω απλά τυχαία την αφαίρεση του κεφαλαίου για τον ποντιακό Ελληνισμό από την εξεταζόμενη στις πανελλαδικές εξετάσεις ύλη της ιστορίας προσανατολισμού ανθρωπιστικών σπουδών της Γ’ Λυκείου. Αποδεικνύεται πάντως ότι ο εκπαιδευτικός χώρος είναι προνομιακός για τις συντηρητικές ασκήσεις των απογοητευμένων της επανάστασης. Ο κ. Φίλης είπε βεβαίως τελικά στη Βουλή ότι συντάσσεται με την εθνική θέση περί γενοκτονίας. Δεν χρειάζεται καμία παραίτηση. Μία συγγνώμη αρκεί.
