⇒ Δεν είμαι σίγουρα ο μόνος με την εντύπωση ότι τίποτα δεν κινείται στη συλλογική ζωή αυτού του τόπου. Με εξαίρεση ίσως τα δουλεμπορικά πλοιάρια με τους δυστυχείς πρόσφυγες συνανθρώπους μας, τα oποία όμως ενίοτε ούτε και αυτά κινούνται, αραγμένα στο βυθό του Αιγαίου με «συμπαθή» νεκρά παιδάκια που μας «εκτίθουν». Δεν θα πρωτοτυπήσω, αν υπενθυμίσω ότι η λεγόμενη κρίση στην οποία έχουμε βυθιστεί, προτού μετατραπεί σε οικονομική είχε ακρωτηριάσει ήδη πολλές όψεις του πολιτικού, κοινωνικού και προσωπικού μας βίου. Πρώτα συντελέστηκε ο θάνατος των κοινωνικών αξιών και η ως εκ τούτου, εξ επαφής σχεδόν, εκτέλεση της ηθικής.
Γιατί τι άλλο από γέννημα και θρέμμα δικό μας είναι ο ανθηρός βιότοπος των ρουσφετιών; Η γλοιώδης παρασιτική αυτή λειτουργία του κράτους υπήρξε πρώτα «κοινωνικό αίτημα» που βασίστηκε στην ικανότητα ισχυρών ομάδων ατόμων να πλασάρουν τη θεσιθηρία υπό το συναισθηματικό κάλυμμα της τακτοποίησης των «δικών μας παιδιών». Έτσι, κατά κάποιο τρόπο η μόνη επετηρίδα που αναγνωρίστηκε ως πρακτικά εφαρμόσιμη ήταν η ανακυκλώσιμη επιθυμία του «σειρά τους, σειρά μας». Βαθιά μέσα μας συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι «έτσι παίζεται το παιχνίδι». Να βολεύεται κανείς.
[θα συνεχίσουμε]
